Category: gezondheid

Wie heeft er een hechtingsprobleem?

/ DolleMoeder / 1 Comment

Zeker binnen de AP/NP/CC (oftwel gewoon hippie ouders) beweging wordt er veel over hechting gepraat. Het is belangrijk, duurt een leven lang maar gebeurt vooral in de eerste jaren en vraagt tijd en energie van ouders. Maar wat gebeurt er nu als die hechting niet goed verloopt? Als het zo belangrijk is maar nog niet veel gedaan wordt, waarom zien we dan geen samenleving van psychopaten om ons heen?

Om maar meteen de knuppel in het hoenderhok te gooien…dat zien we dus wel. Ik praat nu over de westerse wereld en met name Nederland. Dat is namelijk de samenleving die ik zie en waar ik het beste voor kan spreken. En om maar even kort door de bocht te gaan; we zijn met z’n allen hartstikke ziek. Ik durf best te gokken dat ongeveer 99% van de Nederlandse bevolking een hechtingsprobleem heeft. Jij, ik, de buurvrouw en je oma, het gaat met vrijwel niemand echt goed.

Maar waar zijn die mensen dan? Ik zie ze niet hoor?

Snap ik best. Maar dat is een mooi gevalletje van door de bomen het bos niet meer zien. De symptomen van een hechtingsprobleem zijn zo veelvoorkomend dat we ze voor normaal aanzien.

Wat zijn de symptomen?

In het meest ernstige geval spreken we van een hechtingsstoornis. Dan praat je over een volwassene met een onvermogen om een liefdevolle relatie met een ander aan te gaan. Dan is er in de vroege jeugd vaak sprake geweest van misbruik of ernstige verlating.

Maar daar gaat het nu niet alleen over. Ik praat vandaag over de hechtingsstoornis light, wat ik dus maar een hechtingsprobleem noem. En wat stiekem helemaal niet zo ´light´ is.

Hoeveel mensen ken je met relatie problemen? Vreemdgaan, liegen, jaloezie? Wie heeft er allemaal constant bevestiging van buitenaf nodig? (Hoe graag wil jij dat je partner regelmatig zegt dat je er leuk uit ziet?) Wat dacht je van eetproblemen, body issues, homofobia, burn-out, depressie, angsten en slaapproblemen?

Kijk eens naar hoe we kinderen behandelen? Waarom vinden we het raar als ze borstvoeding krijgen? En normaal als ze in hun eentje liggen te huilen?

Keer het eens om. Hoeveel mensen ken je die echt gelukkig zijn? Niet Facebook gelukkig, maar echt. Dat is zeldzaam.

Ik sta hier niet te beweren dat elke depressie veroorzaakt wordt door een moeder die je niet genoeg knuffels gaf, maar ik denk dat de wortel voor wat er mis is met onze samenleving te vinden is in de manier waarop we met onze kinderen omgaan.

Eigenlijk kan ik het heel kort zeggen. Hoe kan je in vredesnaam denken dat een samenleving die mensen als Trump, Wilders en Thierry Baudet aan de macht hebben gestemd normaal is? En ik heb het niet alleen over degenen die hun rode vakje hebben aangekruist, maar ook over de rest van ons, die het accepteert dat ze macht hebben. Dat is toch, als we even heel eerlijk zijn, hartstikke ziek?

Moet ik dan boos worden op mijn ouders?

Nee, alsjeblieft, ga dat nou niet doen. Laat me even voor mij en mijn moeders spreken, want jouw gezin ken ik niet.

Ik geef onmiddellijk toe dat ik bij de 99% hoor. Ik ben onzeker, heb veel foute relaties gehad, zoek nog steeds bevestiging bij mijn partner en droomde toevallig vannacht nog dat de beste vent vreemd ging. Ik heb een depressie en een burn-out overleefd. Ik heb echt wel een hechtingsprobleem. Maar dat is niet de schuld van mijn moeders.

Beide grootse dames komen uit een streng gezin. Bij een van de twee was het zelfs ronduit liefdeloos. Het is niet mijn verhaal om hier te vertellen, maar ik kan wel zeggen dat ze affectie heeft gegeven die ze nooit zelf heeft ontvangen, en dat is een bijna onmogelijke prestatie.

Met alle kennis, liefde en steun die ze hadden, hebben ze ongelofelijk goed hun best gedaan. Ik had een prettige, warme en veilige jeugd. Mijn hechtingsprobleem komt niet door hun, ik ben in staat om van anderen te houden en door mijn problemen heen te werken dankzij de liefde die ze gaven.

Het heeft geen zin om met de geweldige visie van achteraf te gaan roepen dat de vorige generatie het anders had moeten doen. Als je net als ik liefde hebt gehad, wees dan dankbaar. Je hebt naar alle waarschijnlijkheid meer gekregen dan je ouders hebben ontvangen. Mocht je niet zoveel geluk hebben gehad, dan hoop ik dat je, net als mijn moeder, genezing vindt en het toch kan geven.

Maar hoe komt het dan wel?

In dit stukje heb ik daar al eens wat over verteld. Heel kort; beschaving gebeurde. Kleine, hechte gemeenschappen vielen uiteen in geïsoleerde gezinnen waar de opvoeding door Den Wetenschap van vervelende mannen werd gedicteerd. We verloren de wijsheid die we duizenden jaren lang van ouder op kind doorgaven.

We zijn ervan terug aan het krabbelen, elke generatie lijkt het ietsjes beter te doen dan de vorige. Maar het gaat langzaam, er is zoveel kennis en vertrouwen verloren geraakt. En hoewel het intermenselijk contact langzaam verbeterd, raken we het contact met de natuur steeds meer kwijt. Dat is een groot probleem.

Ok, hoe lossen we het dan op?

Door meer te geven aan je kinderen dan je zelf hebt ontvangen. Door je eigen wonden te helen en ze zo niet meer door te geven. Door te leren van volkeren die niet zo stom zijn geweest als wij.

Draag je kinderen, voed je kinderen, slaap naast ze en heb geduld met ze. Op een dag zijn ze groot, op hun beurt ook weer imperfect, maar beter dan wij waren. Dan is het hun beurt om ons te verbeteren.

Zeven cosmetische producten die ik niet meer nodig heb. (En waarom ik een stinkhippie ben.)

/ DolleMoeder / 3 Comments

Uiteraard blief je als vrouw een dikke badkamer kast vol cosmetische spulletjes te hebben en uiteraard ben ik weer lekker tegendraads en blief ik dat niet. Hieronder een lijst van zeven producten die ik vroeger wel gebruikte, maar nu niet meer.

En even voor alle duidelijkheid, ik ben er niet tegen ofzo. Het is best mogelijk dat jij heel blij bent met een of meer van de dingetjes op mijn lijst. Go jij! Dit is mijn persoonlijke ervaring die ook nog eens veranderd met de jaren. Wie weet hoe mijn badkamer er over een jaar of tien uit ziet?

Wat ik natuurlijk wel hoop is dat je eens kritisch nadenkt over de cosmetica die je in huis haalt. Heeft het echt nut voor je? Wordt je er blij van? Of koop je het omdat je dat zo gewend bent geraakt? Ik wil iedereen aanmoedigen om eens te kijken wat er gebeurt als je iets weglaat. Je zou zomaar verrast kunnen zijn.

Maar goed, komt ie. Mijn lijst van zooi die ik gelukkig niet meer mijn huis in sleep:

1, Deodorant.

Daar is het ooit mee begonnen. Deo. Gebruikte ik vroeger best veel, want ik had het idee dat ik niet fris rook. We zijn het allemaal wel eens vergeten op te doen. Dan loop je een dag lang te stressen (of ben je erg blij dat een collega wat mee heeft).

Toch merkte ik op dat ik op die ‘vergeetdagen’ minder onfris rook. Bleek dat het niet mijn eigen lichaamsgeur is die ik vervelend vond, maar de reactie van zweet en deo-chemicaliën. Een schoon lijf ruikt wel, maar stinkt niet. Dus hield ik er op een dag gewoon mee op om die spuitbus onder mijn armen af te vuren. Dat is nu al jaren geleden en ik voel me er nog steeds heel prettig bij.

Natuurlijk ga ik hier niet beweren dat ik altijd naar roosjes ruik. Als ik een verkoudheid onder de leden heb, drie dagen geen douche heb gezien en lekker aan het stressen ben dan is een veilige afstand van een paar meter erg aan te raden. Maar dat wordt echt niet beter door er de chemische geur van Ilang Ilang op te spuiten.

Overigens dep ik op de bovengenoemde dagen wel eens wat Appelciderazijn (of ACV in hippie kringen) op mijn oksels (wat een vies gevoel roept dat woord eigenlijk op he…oksels. Terwijl het ook maar gewoon een lichaamsdeel is. Oksel…oksel…oooookssssel…als je het een paar keer zegt wordt het echt een raar woord. Sommige mensen kunnen er ook niet tegen als je het zegt…oksel. En omdat dat grappig is, bij deze: oksel, oksel, oksel, oksel. Alsjeblieft). Dat houdt de geurproducerende bacteriën in toom.

2, Shampoo.

Jaaaaren geleden eens gepraat met een vrouw die een prachtige bos rode krullen had. Toen ik haar complimenteerde over haar haar vertelde ze me dat ze geen shampoo gebruikte. Alleen warm water om te wassen.

Ik zocht wat online en vond de Noo-Poo methode. Daar zijn tegenwoordig twee stromingen in, nu wordt er ook wel baking soda gebruikt, maar toen was het nog gewoon niet wassen.

De eerste weken waren even doorkomen. Mijn hoofdhuid was er aan gewend om elke dag geheel ontvet te worden. Dus er werd elke dag een flinke lading nieuw smeer geproduceerd. Gelukkig is mijn lijf goed in aanpassen en kwam de boodschap na een week of vier aan. Mijn haar werd minder vet en kreeg diezelfde, prachtige, krul die ik bewonderd had in de aanstichter.

Jarenlang heb ik het zo gedaan. Eens in de zoveel tijd (paar weken ofzo?) spoelde ik mijn haar met azijn. Wordt het lekker zacht van. En een of twee keer per jaar moest er wel zeep aan te pas komen. Maar dat was omdat er dan echt troep in mijn haar zat van een of ander festival.

Overigens is dit niet handig als je gel, wax of andere smeersels in je haar smeert. Maar vaak blijkt dat ook niet meer nodig. Mijn haar zat vanzelf goed. Mocht je je verder afvragen waarom ik in de verleden tijd praat..ik was mijn haar weer met zeep. Puur omdat ik locks heb (beter bekend als dreadlocks, maar dan hoort het bij een religie, bij mij is het een uiterlijk ding). Die moeten vetvrij zijn, anders doen ze het niet zo goed. Ik hoop dat ik als mijn locks ‘volwassen’ zijn (zo heet het als ze na een aantal jaar niet meer zo veranderen) de zeep weer af te kunnen bouwen.

3, Douchegel.

Tja, toen ik eenmaal wist dat ik geen shampoo nodig heb voor schoon haar, trok ik die conclusie al snel door naar de rest van mijn lijf. Je hebt geen zeep nodig om je armen, benen en romp schoon te maken. Ook hier is warm water voldoende. Je lijf is redelijk zelfreinigend.

We hebben ook het idee dat er ‘iets’ op onze huid zit wat er per se elke dag afgeschrobd moet. Dat valt eigenlijk best mee. Ja, we zitten vol bacteriën, maar dat is ook een beetje de bedoeling. Dat is je microbioom en die heb je nodig om gezond te zijn.

Zweet, stof en straatvuil spoelt ook met water weg, zeker met warm water. Mijn huid werd een stuk blijer toen ik ophield haar elke dag te strippen.

Ik heb er wel een flinke uitzondering op. Mijn handen. Die was ik vaak en met zeep. Met je handen raak je zowel eten als echt vieze dingen aan (poepluiers enzo). Historisch gezien heeft het wassen van je handen geleid tot een grote verbetering in de algemene gezondheid. Dus mocht je me tegenkomen, geef gerust een handje, die zijn schoon.

4, Make-up.

Toegegeven. Deze hoort er misschien niet helemaal bij. Er zijn best veel mensen die geen make up dragen. Om het nog erger te maken draag ik het zo af en toe wel. Toch wil ik het er eventjes over hebben.

Vroegâh, droeg ik elke dag make up. Veel ook. Vooral foundation. Ik had namelijk het rare idee dat ik echt afzichtelijk was zonder. Gelukkig is die fase over, wat een gedoe was dat zeg!

Make-up is leuk. Er is niets inherent mis aan het dragen ervan. Waarom ik het noem is omdat er wel iets mis was met de reden dat ik het droeg. Mijn huid was echt niet mooier met een laag pleister. Ook nu heb ik wel eens een plekje of puistje. (Wie zei er ook al weer dat die dingen na de pubertijd weg gaan. Dan ben ik verdorie wel een hele oude puber!)

Mijn eigen huid is goed genoeg, ik ben mooi genoeg. Er hoeft niets meer verstopt te worden. Als ik daar zin in heb, die ene keer per jaar dat ik uitga ofzo, dan is het best leuk om mijn gezicht te versieren. Maar dat is een heel andere inslag.

5, Smeersels.

Bodylotion, dagcrème, nachtcrème, handcrème, voor elk deel van je lijf bestaat wel een smeersel. Liefst met rare ingrediënten (nuuuu met isideeeerend extract van de lovo bloem) en belachelijke beloftes (je neus wordt kleiner in sleeechts drrrie dagen).

Eerlijk, met dit soort dingen heb ik nooit veel opgehad. Ergens in de heftigste puberfase nog wel wat geprobeerd met het bekende anti-puist spul. (Bestaat dat nog?) en iets wat mijn huid langzaam een beetje kleur moest geven (en laten straaaalen als goud in de zon). Het werkt allemaal niet echt.

Acne heeft vooral te maken met wat je eet, een bleke huid krijgt kleur in de zon en rimpels krijgen we toch wel. Wie zegt dat dat überhaupt erg is!

Als mijn huid droog is gebruik ik wat kokosvet. Gewoon dat spul wat je ook door je eten kan gooien. Olijfolie is ook prima. En ja, ik doe het nog op mijn gezicht ook. Alles wat ik smeer moet ook eetbaar zijn. Waarom zou ik het via mijn huid in mijn lijf willen als het via mijn mond niet kan?

Ik heb echt nog nooit ook maar een enkele serieuze aanwijzing gezien dat die dure crèmmetjes het beter doen dan gewoon kokosvet. En dat is een stuk goedkoper.

6, Gezichtsreiniger.

Als je vanalles op je gezicht smeert, moet het er natuurlijk ook weer vanaf. Verder wordt er gedaan alsof je hoofd elke dag een laag straatvuil opdoet. Ik denk dat dat wel meevalt. Tenzij je in afval gaat rollen natuurlijk, in dat geval….kan je nog steeds gewoon zeep gebruiken.

Persoonlijk verhaaltje: Tijdens mijn eerste zwangerschap was mijn huid echt boos op me. Echt van die ongesteld acne, maar dan erger en 40 weken lang. Na er eerst vanalles aan te willen doen, bleek het beter te werken als ik de boel gewoon met rust liet. Die filosofie is er een beetje in gebleven.

Ik heb het al eerder genoemd, maar je huid is in principe zelfreinigend. Veel meer dan warm water vind ik niet echt nodig. Zeker geen tonics, reinigers of micellair water (wat dat ook weer mag zijn). Als mijn huid vies voelt, pak ik de vertrouwde fles ACV en een watje. (Even afspoelen erna met water, anders ruik je wat zuur.) Als de boel onrustig is, kan ik dat eigenlijk altijd wel herleiden tot stress, tijd van de maand of suiker gegeten. (Of gewoon alledrie. Dat je van je PMS in de stress schiet en dat oplost met de robuuste koeken van Lu.)

7, Zonnebrandcrème.

Tot nu toe was het allemaal wel tam. Geen deo en geen zeep, ok, dan vind je me misschien een stinkende hippie, en dat mag. Maar als je verteld dat je geen zonnebrand gebruikt, ook niet voor je kinderen, dan worden er nog wel eens mensen boos. Toch doen we het niet meer. Dit is de tweede zomer zonder, en dat gaat heel goed.

In dit artikel wordt het wat uitgebreider uitgelegd, maar in het kort komt het er op neer dat de zon niet gevaarlijk is, verbranden in de zon is gevaarlijk. Dat kan je ook op andere manieren vermijden. Door vroeg in het jaar al naar buiten te gaan bouw je een kleurtje op, dat beschermt. Ook moet je niet gaan liggen bakken. Eigenlijk is een SPF crème wat dat betreft zelfs gevaarlijk. Het geeft een schijnveiligheid waardoor we onverantwoord gedrag gaan vertonen.

Met mijn niet ingesmeerde lijf en gezin zijn we erg bewust van wat we doen. Er gaat op tijd een shirtje aan en in de middag blijven we liever in de schaduw. Leuke bijkomstigheid is dat vooral mijn dochter een prachtig kleurtje krijgt. Ziet er mooi uit, zo’n gebruinde peuter.

De rest van de wereld.

Dit is wat nu voor mij werkt. Ik voel me er prettig bij en mijn portemonnee ook. Mocht je me nu erg raar vinden, bedenk dan eens dat het overgrote deel van de wereld al deze dingen niet gebruikt. We denken in onze drukke westerse wereld wel eens dat wij de norm bepalen, maar dat klopt niet. Er zijn heel veel mensen die helemaal prima leven zonder de wekelijkse trip naar het Kruidvat.

Waarom mijn zonen onbesneden zijn.

/ DolleMoeder / 9 Comments

Ik heb twee zoons en die zijn onbesneden. Omdat ik het niet ok vind om op cosmetische basis delen van mijn kinderen af te hakken.

Zo, dat was het. Kort blog vandaag. Moet ook wel eens kunnen toch?

Religieuze redenen.

Ja maar je bent Joods! Dan hoort het er nu eenmaal bij. Alle Joodse jongens zijn besneden!

…..Zucht..ok. Een moment. Ik leg het uit.

Ja, ik ben Joods. En ja, het is in het Joodse geloof gebruikelijk om jongens te besnijden. Net zoals het binnen een paar andere geloven gebruikelijk is. Uiteraard zijn niet alle Joodse jongens besneden, ik ken er persoonlijk twee.

Er zijn in het verleden heel veel dingen gedaan uit naam van een religie die we nu niet meer ok vinden. Dat heet vooruitgang en ik ben er erg blij mee. Zo kan ik mijn hoofd onbedekt laten, raak ik vrijelijk mensen aan als ik ongesteld ben en wordt ik gelukkig niet gestenigd omdat ik kleding draag van twee verschillende stoffen.

Er waren ooit, in een ver verleden, een paar hygiënische en sociale voordelen aan besnijden. Maar als die redenen ooit al genoeg waren, nu is het onzin geworden. Het enige wat overblijft is het beeld van een opperwezen wat boos wordt als je het niet doet. Niets van wat ik ooit meegemaakt heb of geloof leidt mij er toe dat er een hogere macht is die wil dat ik de penis van mijn zoon vermink.

Geloof het of niet, ik ben vrij religieus. Ik heb een band met onze schepper en voel me een onderdeel van het Joodse volk. Maar dat betekend niet dat ik elke regel die volgens de geruchten ooit ´van boven´is gekomen ga volgen. Als mijn schepper mij gemaakt heeft, dan is dat inclusief het vermogen om zelf te beslissen wat juist is. Het vermogen om te groeien en te veranderen, ook als spiritueel wezen.

Medische redenen.

Besneden mannen krijgen ander minder snel HIV, ze zijn schoner en houden het langer vol in bed. Het heeft ook voordelen hoor!

Er is hier sprake van een enorme confirmation bias. Een cultuur die aan besnijden doet zal heel gemotiveerd zijn om daar voordelen van te vinden. Laten we even naar elk zogenaamd voordeel apart kijken.

Het is een mythe dat besneden mannen minder snel HIV krijgen. Maar stel nu dat het wel zo zou zijn. We hebben het dan over een lichaamsdeel afhakken om een paar procenten bescherming te verwerven. Iets wat een condoom veel en veel beter kan. Je weet wel, condooms, die dingen die goedkoop zijn en je zo weer af kan doen en niets te maken hebben met het verminken van piepkleine baby penissen!

Een besneden piemel is niet schoner, een schone piemel is schoon. Punt uit. Zo kan je ook wel de nagels uit baby vingertjes gaat trekken omdat er misschien vuil onder kan zitten.

Een besneden eikel is wel ongevoeliger. Dat klopt. En wie er ooit bedacht heeft dat het ongevoelig maken van een prachtig en sensitief lichaamsdeel een voordeel is mag van mij poep eten ofzo. Iedereen die ooit seks heeft gehad met een piemeldragend persoon weet dat gevoeligheid leuk is. Het is snotverdomme de basis van goede seks! Dat argument mag lekker zelf besneden worden!

Zijn we er nu? Mag ik nu ophouden? Het lijkt me nu toch wel door en door duidelijk.

First, do no harm.

Ja, maar het kan ook geen kwaad. Zo’n babietje voelt er niets van, soms slapen ze er zelfs doorheen!

Wacht even….wacht eens heel even…Ik moet even rustig worden. Tel ff tot tien ofzo terwijl ik tegen een deur ga schoppen.

…………..

Ok. Het gaat weer.

Hoe iemand er ooit bijkomt dat het geen kwaad kan om een van de meest gevoelige stukjes huid die een mens heeft er bij een baby of kind af te snijden….ik heb geen idee. Echt.

Wist je dat de voorhuid en de eikel aan elkaar vast zitten bij een kind? Wist je dat die bij een besnijdenis van elkaar af gescheurd worden? En dat is nog voor het snijden.

Bovenstaande is als alles goed gaat….wat het uiteraard niet altijd gaat. Dit is de minst shockerende pagina die ik kon vinden. Er staan geen foto’s, alleen korte beschrijvingen.

Wat betreft het erdoorheen slapen. Dat is geen slaap. Dat is shock of een freeze reactie op een enorme hoeveelheid stress. Het is zelfbescherming.

Er zijn filmpjes op internet te vinden waar je een besnijdenis ziet. Ik ga geen link geven, dat betekend namelijk dat het filmpje gaat spelen en dat kan ik niet aan. Google het op eigen risico en kom me dan vertellen of het geen kwaad kan.

Vrouwen.

En weet je, nu we hier toch zijn, wil ik het ook even over vrouwen besnijdenis hebben.

Ja, maar dat is echt iets heel anders! Je kan die twee dingen niet met elkaar vergelijken hoor. Bij vrouwen is het echt veel erger.

Nou, nee, niet altijd.

En begrijp me niet verkeerd, ik probeer absoluut niets af te doen aan de verschrikking die vrouwenbesnijdenis is. Ik probeer te zeggen dat er wat interessante vergelijkingen zijn.

Ten eerste zijn er verschillende vormen van vrouwenbesnijdenis en mannenbesnijdenis. Ik vind elke vorm verkeerd, maar er is absoluut een verschil tussen het wegsnijden van de uitwendige clitoris en een sneetje maken in een schaamlip. Net zoals er een verschil is tussen het in tweeën splitsen van de eikel met een roestig mes en het gebruik van de Plastibell procedure.

We hebben de neiging om de ergste vorm van vrouwenbesnijdenis te vergelijken met de minst erge vorm van de mannelijke tegenhanger. Dat klopt niet.

Maar nu de interessante vergelijkingen. Het valt namelijk op dat de redenen en voordelen die genoemd worden voor een mannenbesnijdenis exact dezelfde zijn als die worden aangevoerd bij culturen die hun vrouwen besnijden! Toch vinden wij in Nederland de een verwerpelijk en de ander acceptabel. En dat klopt niet.

Scheren met suiker.

/ DolleMoeder / Leave a comment

Effe een lekker oppervlakkig blogje hoor. Mag ook wel eens. Dat schrijft en leest lekker weg.

Ok, scheren dus. Iets wat veel mensen met regelmaat doen, maar de meeste huiden eigenlijk best wel rot vinden. Dus wordt je huid boos op je en neemt wraak met rode bultjes, jeuk en pijn. (Wahahahaha! Dat zal je leren!)

En ik weet dat er mensen zijn die zonder enige moeite dat mes over hun huid ratsen. En dan echt nooooooit bultjes hebben. Dat zijn meestal van die mensen die vervelend genoeg ook nog eens heel aardig zijn, zodat je niet eens lekker boos op ze kan worden omdat hun leven echt zoveel makkelijker is dan jouw jeukgevulde bestaan.

Aaaaaannnyway. Scheren dus. Toen ik nog dagelijks voorovergebogen in een badpak voor tientallen ouders mocht optreden was dat echt wel een puntje in mijn leven. Ik kan je zeggen, het chloorwater helpt ook niet. Dus heb ik flink wat trucjes en methodes uitgeprobeerd om mijn huid een beetje blij (en haarloos) te houden.

Mijn oplossing? Suiker. Ja echt. Suiker en olie. Geen geintje, voor mij werkt het als een tierelier. (wat dus echt niet wil zeggen dat ik nooit meer van die bultjes heb, maar het is wel 90% minder)

Wat je doet: pak een kom en doe daar suiker in (hoeveel? Eeeeehhh, twee handjes vol ofzo. Het hangt ervan af hoeveel je haarloos wilt hebben en hoe jouw haar is.). Dan gooi je er olie bij tot de suiker onder staat. (Ik vind olijfolie prima, maar het maakt echt niet veel uit. Wil je dure argan olie uit een klooster in tibet gebruiken, doe je ding.)

Het resultaat meng je even door elkaar, extra punten als je er ook wat etherische geur olie bij doet. (Maar geen munt of citroen achtige dingen. Echt niet doen, je doos wordt heel boos.)

Voor het gemak pak je nog een kom en daar doe je wat afwasmiddel in. Dan loop je naar de douche.

Pak je suikerspul en scrub je daar goed mee in. Alles wat je haarloos wilt krijgt een stevige schuurbeurt. Dan spoel je af. Resultaat: nu ben je heel vettig.

Dat vet is je glijmiddel voor je scheermesje. Geen scheerzeep nodig dus. Je zal merken dat er al snel veel vieze prut op je mesje komt. Kijk maar eens goed, dat ben jij. Je haren en vieze, oude, dode huidcellen. Bah!

Om je mesje schoon te maken gebruik je het kommetje met afwasmiddel sop. Anders slibt de boel dicht en werkt het niet meer.

Dat is het! Na deze behandeling heb je een zachte en meteen verzorgde huid die minder boos is dan na scheerzeep. Laat de overgebleven olie lekker op je huid zitten, is goed voor je. Vergeet niet om de douche even schoon te maken, anders glijd de volgende gebruiker echt heel spectaculair uit.

Oh, en als je de gelukkige bezitter van een vagina bent, zorg dat je echt alle suiker er goed uit spoelt, anders krijg je weer een heel ander soort jeuk.

Nog even voor alle duidelijkheid: dit is voor die mensen die zin hebben om zich te scheren. Hou je niet van haarloos, dan doe je het lekker niet. Net zo makkelijk. (Of eigenlijk nog veel makkelijker.)

Dus in afwachting van mooi zomerweer zeg ik alvast; scheer em!

De dokter weet raad! Maar is dat wel zo?

/ DolleMoeder / Leave a comment

Als er iets mis is met je auto, dan ga je naar de garage. Want daar is een monteur en die heeft verstand van motoren enzo. Ik niet, ik weet amper hoe een auto werkt. Dus vertrouw ik op de kennis van de monteur.

Als er iets mis is met je lijf, dan ga je naar de dokter. Want die heeft verstand van lijven…. Of niet?

Ja en nee. Een arts heeft heel lang en heel goed gestudeerd op het gemiddelde lijf. Ook weet een arts heel veel van gemiddelde ziektebeelden en wat daar dan gemiddeld de beste behandeling voor is. Punt is dat de meeste mensen geen gemiddelde zijn.

Er zijn veel verschillende dingen die er mis kunnen zijn met ons lijf. Die uiten zich in nog veel meer symptomen. Eenmaal een diagnose gesteld hangen daar ook nog eens meerdere behandelmethodes aan vast. En om het allemaal echt leuk te maken, veranderd de hele boel ook nog eens constant. Koppel dat aan een zorgsysteem wat amper tijd geeft voor individuele aandacht en presto! er zijn protocollen geboren.

Wat is protocollaire zorg?

Een protocol is een soort stroomschema. Bij symptoom A en B, stellen we eerst diagnose C, om dat te behandelen met medicijn D. Werkt dat niet, dan volgen andere opties.

Een groot, log, langzaam en onpersoonlijk systeem waarbij de arts heel veel te vertellen heeft en de patiënt stil dient te zijn.

Maaaarrrrr!!! De dokter weet toch wel wat ie doet? Die protocollen zijn er met een reden en ze hebben heel lang gestudeerd en ze hebben echt wel het beste met je voor hoor!

Nou…dat valt dus een beetje tegen. Er zijn veel voorbeelden van zorg die volgens protocol wordt toegepast, maar allang achterhaald is. Het wordt gedaan “omdat we het altijd zo doen” of “omdat het voor de artsen prettiger is”.

Een paar voorbeelden.

Neem de barende vrouw. Sowieso een beetje mijn stokpaardje. Is ze eenmaal naar het ziekenhuis gedirigeerd, dan wordt ze meestal aangesloten op het CTG . Een geweldig apparaat dat je precies verteld hoe het met de baby is….of niet?

Het is helemaal niet bewezen dat het gebruik van CTG bij een baring voordeel heeft voor moeder of kind, integendeel. Hier staat een overzicht van meerdere onderzoeken, maar dit artikel leest wat lekkerder weg. Even kort samengevat: het enige wat een CTG doet is zorgen voor meer onnodige interventies, die komen met hun eigen set risico’s. Onder de streep doet het dus meer kwaad dan goed. Dit weten we al heel lang, tientallen jaren, en toch bevallen er nu, op dit moment, vrouwen in ziekenhuizen door heel de westerse wereld aan zo’n apparaat.

Wil je er nog een? Wat dacht je van de richtlijn excessief huilen? Even heel kort: als je baby teveel huilt moet je die inbakeren, RRR toepassen en dan maar laten huilen tot het vanzelf stopt. Lukt het je zelf niet om je kind zo te mishandelen, dan kan het ziekenhuis het voor je doen, met een opname. Kan je lekker bijslapen.

Er is heel veel onderzoek wat heel duidelijk aantoont dat dit soort praktijken schadelijk zijn. Dat kinderen het best gedijen in contact, fysiek en emotioneel. Maar ik moet de eerste arts die een draagdoek voorschrijft nog tegenkomen.

Nog niet overtuigd? Lees dit eens….is een flink stuk, weet ik. Lees even het eerste stuk. 146 Medische handelingen die toegepast worden, maar niets doen of de patiënt zieker maken. Een klein voorbeeld:

Four articles called into question the drug aprotinin, which was widely used in cardiac surgery but found to increase mortality

Dat geloof je toch niet! Een medicijn geven waar mensen dood aan gaan! Er is onderzoek, maar we gaan er lekker mee door!

Gebruik je hersenen.

Maar ja, wat moet je dan? Zo af en toe heb je medische hulp nodig en die artsen kunnen heel overtuigend overkomen.

Use your BRAINS! Een ezelsbruggetje wat je kan helpen een beslissing te maken:

B: Benefit. Wat is het voordeel van deze behandeling?

R: Risk. Wat zijn de risico’s (In echte cijfers graag)

A: Alternatives. Wat zijn de alternatieven?

I: Intuition. Wat zegt mijn intuïtie? Hoe voel ik me bij deze behandeling?

N: Nothing. Wat gebeurt er als we niets doen? Hebben we tijd om even te wachten?

S: ‘Scuse me. Ik ga hier even over nadenken, je hoort nog van me.

Stel deze vragen niet alleen aan degene die voor je zit, maar ook aan jezelf. Google even, trek er een uurtje voor uit. Kennis is zo makkelijk te vinden nu. Wordt je eigen expert!

En kijk eens op social media. Ik ben een enorme fan van de Facebook groepen. Er is er eentje voor elke mogelijke voorkeur of aandoening. Daar kan je je vraag stellen en ervaringsverhalen krijgen.

Op de barricades.

Ik ben van de stellige mening dat artsen en ander medisch personeel een adviserende functie hebben. Net als de aannemer die je inhuurt voor je badkamer. Ze vertellen je over de mogelijkheden, de voor- en nadelen, maar jij beslist waar je de badkuip wil.

Uiteraard zijn veel artsen het niet met mij eens. Het is mogelijk het meest patriarchale beroep wat er is.  Ik ben zelf behoorlijk vaak schofterig behandeld, omdat ik vind dat ik wat te zeggen heb over mijn eigen lijf. Het zal wel even duren voordat er verandering komt.

Maar juist nu ik de ‘oude garde’ in opstand zie komen, voel ik de frisse wind waaien. We hebben het ergste nog niet gehad, maar wel bijna. De barricades liggen in de spreekkamer.

Jouw lijf, jouw verantwoordelijkheid, jouw keuze!

 

 

 

 

Ziektebeeld: waarom zijn we bang om ziek te zijn?

/ DolleMoeder / 2 Comments

Mijn dochter is ziek.

Ja, is wel vaker gebeurt hoor. Af en toe wat gesnotter hoort erbij. Maar dit keer heeft ze kinkhoest, en wat blijkt? Dat hoor ik dus heel erg te vinden…

We zijn nu een paar dagen met het avontuur bezig dus ik kan je nog niet echt veel vertellen over het verloop. Ja, ze hoest veel, beetje een inkopper, had ik eigenlijk wel verwacht. Wat ik dan weer niet zo zag aankomen is hoeveel mensen gechoqueerd door en zelfs boos op me zijn. Want ik vind het dus niet erg dat ze kinkhoest heeft.

Nou, en dat hoort niet. Als ik de reacties zo merk hoor ik nu buiten mijzelf van angst en zorgen te zijn, naar de dokter te rennen en te vrezen voor haar leven.

Af en toe (ok, best regelmatig) kom ik van die sociale mores tegen die ik niet begrijp. Als kind had ik altijd het gevoel dat iedereen een bekend spel speelde maar ik als enige de regels niet wist. Blijkt dat wel meer mensen dat hebben en met de jaren worden de spelregels min of meer duidelijk. Maar nog steeds zijn er af en toe van die dingen. Ziek zijn bijvoorbeeld.

Kijk, mijn hobby is het ook niet. Ik kan best kleinzerig zijn af en toe. Maar ik weet dat er ten eerste altijd een reden is dat je ziek bent en ten tweede dat je eigen houding veel invloed heeft op het verloop.

Bij kinderen is er nog een interessant verschijnsel. Meestal maken ze na het doorlopen van een ziekte een sprong in hun ontwikkeling. Kunnen of begrijpen ze ineens iets nieuws. Dit idee komt uit het antroposofisch gedachtegoed. Daar ben ik het niet altijd mee eens, maar dit is iets wat ik herhaaldelijk zelf heb mogen zien.

Zowieso word na het doorlopen van een aantal kinderziektes een sterke weerstand tegen die ziekte opgebouwd. Of dat in het geval van kinkhoest tijdelijk of permanent is zijn de meningen over verdeeld, maar lang is het wel.

Komt ook nog eens bij dat er tijdens het doormaken van de ziekte een intuïtief proces start waarbij zieke en verzorger naar binnen keren, op elkaar afgestemd raken. De buitenwereld wordt tijdelijk minder belangrijk ten gunste van de band tussen twee (of meer) mensen. In ons huis gebeurt dat nu ook. Officier pappa is meer thuis, gesprekken hebben meer betekenis en beide voelen we onze dochter heel goed aan. Wel kan zo’n verdieping alleen ontstaan waar er rust is. Als je angstig bent mis je dit voordeel.

Uiteindelijk zit er natuurlijk iets diepers achter. De angst die we hebben voor ziektes is dezelfde angst die we hebben voor bevallen, en voor de dood. We hebben vaak geen echt contact meer met ons lichaam, laat staan met de geest. Geen idee meer van onze eigen kracht. Het is dan ontzettend verleidelijk om de verantwoordelijkheid buiten onszelf te zoeken. De dokter die je verteld wat er met jouw eigen lijf aan de hand is. De pillen, zalfjes en poeders die het weer beter gaan maken. Heel vreemd als je er over nadenkt. Overigens vind ik zeker dat geneeskunde nut kan hebben. Maar waar we de leiding neerleggen buiten onszelf vind ik dat we verkeerd bezig zijn.

Mijn dochter is ziek, maar ze is ook sterk. Ik weet dat er erge dingen kunnen gebeuren, maar ik weet ook dat ze niet minder gebeuren als ik angstig ben. Ik vertrouw liever in haar lijf, mijn kracht en de liefde in ons gezin.

 

 

 

Een uitweg uit depressie

/ DolleMoeder / Leave a comment

1656190_240584312793866_2073644896_n

Ergens rond het jaar 2010 ben ik depressief geweest. En omdat ik nooit iets half doe was ik dan ook maar meteen echt kneiterdepressief. Om even aan te geven; ik was er van overtuigd dat ik nog een half jaar te leven had en dat vond ik eigenlijk wel een opluchting. Als moeder van (toen nog) twee jonge kinderen ben je dan echt heel ver weg.

2010 Is een hele tijd geleden. Het is een tijdje heel goed met me gegaan, maar het gaat de laatste tijd een stuk minder. In het kader van eerlijkheid…ik heb dus nu een burn out.

Geen paniek, ik ben ok. Gek genoeg brengt de depressie van ooit dit in perspectief. Hoe klote ik me nu ook voel, het is niet zo erg als toen en dat heb ik ook overleefd.

Toch denk ik de laatste tijd veel na over 2010 en de tijd daarna. Ik ben er uit gekomen, maar hoe ook al weer? En gaan die trucjes me nu ook helpen?

In dit stuk wil ik de uitgang die ik vond met jullie delen. Misschien vooral voor mijzelf, misschien ook wel omdat ik weet dat er nog mensen rondlopen in het donker.  Punt is alleen, dit was mijn uitgang, mijn genezing. Die van jou kan er heel anders uitzien. Maar jouw verhaal kan ik niet vertellen, het mijne wel.

Hulp

Ik zocht hulp. De professionele soort. Het ellendige van depressief zijn is dat een geliefde je niet kan helpen. Het is teveel en depressies zijn ook nog eens besmettelijk.

Hulp zoeken was niet makkelijk. Het was zelfs gevaarlijk moeilijk. Ik kwam op wachtlijsten, werd afgewezen en kwam in eerste instantie bij een behandelaar die totaal niet geschikt voor mij was. Ik zal nooit snappen waarom we zo omgaan met mensen die doodziek zijn. Kan je je voorstellen dat je met kanker niet terecht kan bij een ziekenhuis?

Medicatie

Toen ik eenmaal een goede behandelaar had gevonden werd ik aan de antidepressiva gezet. Dat was niet leuk en niet makkelijk, maar voor mij wel nodig. Het is niet voor iedereen en de bijwerkingen zijn echt flink klote, maar die rotpillen hebben me wel gered.

Komt wel een heel venijnig puntje bij kijken. Het duurt gemiddeld vier weken voordat antidepressiva gaan werken…en in die weken wordt de depressie vaak erger.

….het was erg….het was echt heel erg….

Mijn moeder maakte met mijn vrienden een rooster zodat ik nooit alleen was. Zo erg was het.

Tot op een dag het licht aanging. Ineens, zomaar. Ik stond op en was ok. Nou ja, een soort van ok. Je goed voelen van pillen is niet echt goed, het is een suikerspin. Lekker, zoet, maar chemisch en nep en niet fijn voor elke dag. Maar alles, alles was beter dan in het donker zitten.

Ik kon een therapie sessie doorkomen zonder de hele tijd te huilen. Ik voelde me niet meer zo vreselijk dood van binnen. Ik was er weer.

Toch is dit niet de uitweg waar ik het over had. Die is veel langer, duurde jaren, en had niets te maken met pillen. De antidepressiva waren pijnstillers waardoor ik kon functioneren. Maar daar onder was nog steeds de duisternis.

Het grote gevaar van de huidige behandelingen is dat ze vaak hier stoppen. Pilletje er in en het poppetje loopt weer. Dat is niet ok, je bent er nog niet, nog lang niet.

Hardlopen

Ik ging hardlopen. Buiten, alleen. Kleine stukjes eerst. Op het strand want dat was vlakbij werk toen.

Voelen dat ik beter werd, langer kon rennen, was enorm helend. Een lichamelijke metafoor voor het helen van mijn geest.

Ik kocht echte hardloopschoenen en merkte hoe belangrijk die zijn. Ik maakte voor het eerst een runners high mee. Liep ik daar, in de herfst, in een bos, armen wijd, voor het eerst sinds heel lang echt gelukkig.

Door het hardlopen kon ik stoppen met de medicatie, wat wel heel fijn was. Een van de bijwerkingen is het vermogen verliezen om een orgasme te hebben. Dat was…frustrerend…om het zachtjes te zeggen.

Jarenlang heb ik drie a vier keer per week een flink stuk gehobbeld. Niet dat ik er goed in ben hoor. Daar gaat het ook niet om. Aan mijn kinderen heb ik altijd verteld dat ik een wedstrijd loop niet met anderen, maar met mijzelf. Dat ik win als ik het volhoud, of zelfs beter doe dan de vorige keer.

Zonnebank

Ja echt…zonnebank. Fantaseer even met me mee: je ligt, in een prachtig schone omgeving, met fijne muziek, ongeveer 20 minuten niets te doen terwijl je lijf een enorme boost vitamine D aanmaakt. Oh, en je krijgt achteraf complimenten. Het werkt.

Ik bedoel, je moet niet elke dag gaan, het zijn de jaren 90 niet meer. Maar een paar keer per maand is wel heel fijn.

 

Tijd

Therapie, pillen, rennen en een hoogtezon hebben heel, heel veel verschil gemaakt. Toch heb ik nog jaren rond gelopen met het plan om niet verder te leven dan 65. Ik was niet meer zo vreselijk ongelukkig, maar doodgaan leek me toch een heerlijke opluchting. Het was mijn pensioenplan, zeg maar. Dan zijn de kinderen groot en mag ik eindelijk voor mijzelf kiezen.

Ik kan je niet precies zeggen wanneer dat plan is verdwenen. Na een jaar of drie, vier, was het weg.

De huidige geestelijke gezondheidszorg lijkt heel erg gefocust op de korte termijn. Je hebt een probleem, krijgt een diagnose en met hoogstens een sessie of 12 wordt je geacht weer beter te zijn.

Zo werkt het niet. In ieder geval niet voor mij. De weg terug was lang, jarenlang. Ik weet nog dat ik tijdens het dieptepunt echt alle hoop, zelfs alle wil, om beter te worden kwijt was. Ik hield vol, met de vreemde, cynische, gedachte dat aangezien iedereen zei dat het beter zou gaan, het wel lullig was als ik zou opgeven en dan zou blijken dat ze gelijk hadden. (Geen idee hoe dat dan had moeten blijken hoor, maar goed, logica is geen onderdeel van een depressie)

Als je dit leest, en als je er nog middenin zit. Hou vol. Je hoeft het niet te geloven, je hoeft het niet eens te willen. Hou gewoon toch maar vol. Gewoon omdat.

De foto bovenaan dit stuk heb ik geschoten tijdens mijn depressie. Een visuele uitwerking van hoe ik me voelde op dat moment. Ik verdween.

Mijn visie op gezondheid

/ DolleMoeder / Leave a comment

gezondheid

Denk eens aan een stad. Een mooie, met een muur. Die van mij ligt ergens in Zwitserland pittoresk te zijn aan de voet van een berg. Jouw stad is je lijf. De muur is je huid. In de muur zitten poorten, en daar komt vanalles naar binnen en naar buiten. Binnen in de stad wordt hard gewerkt. Om de stad, in de grote, enge wereld, zijn onbetrouwbare sujetten die constant op de loer liggen om binnen te dringen. Dan kunnen er ook nog natuurrampen gebeuren dus het is best een spannende bedoeling.

Gelukkig is jouw stad sterk. De muur is dik, er staan wachters bij de poorten en de huizen zijn stevig gebouwd. Tuurlijk, overal gebeurt wel eens iets, maar in jouw stad komen ze er snel weer bovenop.

Gezond zijn is die mooie, schone en goed werkende stad. Ongezond zijn is een vieze, drabbige stad met criminelen op straat. Wat interessant is, is hoe die twee steden verschillen.

Mijn mening: Invoer en moraal.

Invoer

Wat jij zelf door je poort stuurt (in je mond propt) maakt veel, heel veel verschil in hoe je stad werkt. Grondstoffen mensen! Iedereen weet dat je met goede grondstoffen goede producten maakt. Of beter andersom, met slechte grondstoffen maak je nooit kwaliteit. Als je suiker, rottend vlees (en al het vlees rot), pusgevulde melkproducten (ok, ok, ongeveer een druppel pus per glas…maar toch..bah!) en chemicaliën stuurt om je stad te voeden wordt er niet efficient gewerkt. De wachters bij de poort slapen en als er iets stuk gaat duurt het lang voor het weer opgebouwd is.

Maar! Als je goede, gezonde producten inslaat, dan is er energie. Dan kan er gewerkt worden. Groenten, fruit, noten, zaden, volkoren granen. Echt spul, en veel ervan. Dan komen er geen indringers binnen, dan wordt er hard gewerkt aan reparaties en gaat er zowieso minder stuk. Het is immers van goed materiaal gebouwd.

Moraal

Deze is wat meer tricky. Voedsel snappen de meeste mensen nog wel. Er is vooral verschil over wat nu precies gezond eten is en een flink stuk suiker verslavings problematiek. Maar moraal?

Ok, denk aan die stad. Alles is mooi en de invoer is top. Maar…er komt een vijandig leger dus moet er verdedigd worden. Al die goed gevoede soldaten worden aangestuurd door…..een lapzwans…een slappe generaal die er eigenlijk niet zo in geloofd. Of erger nog. Er is helemaal geen aanval, maar de bevelhebber is zo’n ontzettend zenuwachtig type wat overal gevaar ziet. Constant oefeningen aan het doen. Dan zijn de troepen doodop als ze voor een echte vijand staan.

Het placebo effect is allang aangetoond en meestal wordt er in de medische wereld nogal minachtend over gedaan. Ben ik het niet mee eens. Onze geest, ons moraal, is het sterkste wapen wat we hebben in de strijd om gezondheid. Negatieve gedachten zijn onze grootste vijand. Het is niet zo dat iemand die ziek wordt dat zelf heeft veroorzaakt. Dat geloof ik niet. Ik geloof dat elke stad dezelfde bedreigen kan meemaken. Indringers (bacteriën en virussen) en natuurrampen (een val, een ongeluk). Wat daarna gebeurt, dat is je eigen creatie.

Maar dat is geen populaire mening. Eigen verantwoordelijkheid. Dat willen we niet meer. Het is makkelijker om daar een ander voor aan te stellen. De dokter bijvoorbeeld. In mijn stedelijke vergelijking vindt ik de dokter een soort hele grote brandslang die op het vuil wordt gezet. Ja, de ellende spoelt weg, maar de goede dingen ook en de oorzaak is totaal niet aangepakt. Een arts leert heel veel over waar die bandslang dan moet, of welke zeep er door het water moet. Maar vrijwel niets over waarom iets niet werkt, waarom een wijk steeds vuil wordt, waarom die indringers binnen komen. Dat moet ook helemaal niet. Dit is geen oproep voor andere artsen. Die bestaan allang. Homeopaten, natuurartsen, antroposofische artsen. Die kunnen je een eind op de goede weg helpen, maar uiteindelijk moet je het zelf doen.

Dit is een oproep voor zelfstandigheid, voor eigen verantwoording. Jouw stad, jouw leven, jij bepaalt. Ga lezen, ga zoeken, vraag je dingen af, wees toch kritisch! En vooral, ga groene parken planten. Dat heb je nodig.