Category: Borstvoeding

Discreet voeden. De zin en onzin van tepelangst.

/ DolleMoeder / 1 Comment

Discreet voeden. Nooit gedacht dat ik zo’n diepe haat voor een term kon hebben. Ergens van binnen smeult een boos kooltje, wat na een opmerking snel ontvlamt. Discreet voeden is een irritante klote term die zo snel mogelijk uit onze spreektaal verwijderd mag worden.

Even voor degenen zonder (jonge) kinderen. Discreet voeden slaat dus op borstvoeding geven, en dan wel op zo’n manier dat niemand er aanstoot aan kan nemen. Want er zal toch snotverdulleme eens een klein beetje vrouwenborst te zien zijn! Dat kunnen we niet hebben, in onze degelijke maatschappij!

Wat dat betreft lijkt het een beetje op discreet kleden en discreet gedrag. Beide termen waar niemand ooit aan voldoet en dus mooi ingezet worden om vrouwen mee te onderdrukken. Want niet discreet zijn is toch een duidelijk teken dat je een losgeslagen hoer van Babylon bent, ofzo.

Anyhow, terug naar tieten, en de functie waar ze voor bedoeld zijn. Het van melk voorzien van een jong kind. En aangezien die jongen kinderen op de meest onhandige tijden voeding, troost of geruststelling nodig hebben gebeurt dat nog wel eens in het openbaar. Waarna nogal eens geroepen wordt dat dat uiteraard moet kunnen, mits het maar discreet gebeurt!

Real life borstvoeden

Eerst dan even dit; hoe denk je dan in vredesnaam dat borstvoeden er uit ziet? Heb je ook maar een flintertje besef van de mechanica van een borst en een baby? Want die baby zit dus voor die tepel waar je zo bang voor bent. Of nee, beter gezegd, die baby zit er om heen. Als je al gaat staan staren (lekker onbeleefd) zie je dus vooral de achterkant van een baby hoofd. Bij mijn weten is daar niets engs aan.

Ik vraag me eerlijk gezegd wel eens af hoe indiscreet voeden er dan uit ziet? Misschien een vrouw die, midden in een restaurant, hard roept “ Daarrrrr komt de tiet!” om vervolgens al haar kleren uit te trekken en iedereen te bespuiten met haar melk? Want elke, absoluut elke, vrouw die ik ooit heb zien voeden (en dat zijn er toevallig best veel, ik ga in van die kringen om weet je) trekt wat kleding opzij en koppelt het kind aan. That’s it. Gevaar voorbij.

Jaaaaaa, maar wat als dat kind loslaat!? Dan zie je toch echt een tepel hoor!!1!!1

Hoi. Welkom. Ga even zitten en blaas uit.

Ja, dat kan gebeuren ja. En als je dan echt goed oplet kan je inderdaad even een tepel zien…soms…niet echt goed…maar ja, het kan. Is dat zo erg?

Tepelangst en mannentepels.

Weet je waar je nog meer tepels kan zien? In het zwembad, en op het strand, en eigenlijk overal als het warm is. Mannentepels wel te verstaan. Want daar zijn we niet bang voor. Terwijl ze in close up echt niet te onderscheiden zijn van vrouwentepels. Zelfde ding, ander sociaal stigma.

Het zijn maar tepels hè. Een stukje lijf wat we allemaal hebben. Net als een mond of een hand of…nou ja..bijna alles eigenlijk. Het is echt totale onzin dat we vrouwentepels zo censureren en de mannelijke exemplaren vrij rond laten lopen. Maar verder is het feminisme klaar hoor….we hebben echt wel gelijke rechten in Nederland….(sarcaaaaaaasme).

Het is, mijns inziens, echt wel heel, heel erg hoog tijd dat we die borstenfetish loslaten. Andere culturen vinden ons er maar raar om, en daar hebben ze gelijk in. Het is een willekeurig lichaamsdeel wat niet meer met seks te maken heeft dan de eerdergenoemde mond of hand. En die verstoppen we ook niet.

Discreet voeden.

Maar je kan toch gewoon een dekentje er over heen hangen? Hoe moeilijk is dat nou? Is het zo erg om je een beetje aan te passen?

Ja.

……Oh, wil je meer uitleg? Nou, ok dan.

Ja, het is echt zo erg om je een beetje aan te passen. Want waar houdt het op? Want nu zijn het borsten, maar straks zijn het ogen, neuzen, haar en het hele vrouwenlijf. Ik vind het vreemd dat dezelfde mensen die moslima’s uit een burqa willen dwingen andere vrouwen wel willen bedekken. Dat is toch scheef? Waarom mogen mensen niet gewoon zelf beslissen wat ze wel of niet bedekken? En als we dan echt als maatschappij vinden dat bepaalde delen bedekt moeten zijn, dan moet het gelijk zijn voor alle leden. Niet de ene helft alleen het kruis en de andere helft veel meer. Dat is discriminatie (maar dat doen we niet in Nederland hoor….oooooh nee).

Zo’n dekentje lost niets op. Veel vrouwen kunnen er totaal niet mee uit de voeten en al zou het voor absoluut iedereen makkelijk zijn, het is moreel verkeerd. Dus ja, een vrouw vragen om haar uiterlijk aan te passen ter geruststelling van een ander is altijd verkeerd.

Eerste disclaimer.

Overigens ben ik niet tegen het gebruik van dekentjes, borstvoedingskleding of borstvoedingsruimtes. Ik vind heel sterk dat een moeder kan voeden waar ze wil en hoe ze dat wil. Als jij je prettiger voelt met een doek of in een pashokje, dan ben ik de eerste die dat hokje voor jou gaat opeisen. Ook de andere kant op wil ik geen vrouwen vragen hun uiterlijk aan te passen. Daarom ben ik ook voorvechter van het recht op een burqa, niqab of hijab als iemand daar voor kiest. Zelfbeschikkingsrecht is echte zelfbeschikking, niet het recht om mij na te doen.

Tweede disclaimer.

Er zijn ook mannen die voeden. En die hebben ook elk recht om te voeden hoe en waar ze dat willen. Ik praat nu over cisvrouwen omdat dat is wat ik ken. Ik weet vrijwel niets van wat voedende transmannen meemaken. Maar dat betekent niet dat hun strijd minder belangrijk is of dat ze niet horen bij de groep van voedende ouders. Het betekent alleen dat ik geen uitspraken wil doen over dingen waar ik niet genoeg van weet.

Feministische conclusie.

Uiteindelijk denk ik dat het hier helemaal niet gaat over de manier waarop vrouwen borstvoeding geven. We zijn als maatschappij lang niet zo bang voor borsten als we doen voorkomen. Borsten zijn hartstikke welkom…zolang we ze lekker kunnen objectiveren en seksualiseren.

Deze ‘strijd’ tegen indiscreet voedende moeders is gewoon de zoveelste manier om vrouwen tam te houden. Een bekende tactiek om iemand psychologische schade te doen is constante kritiek geven. Zorgen dat ze niets goed kunnen doen. Dan wordt het slachtoffer snel depressief en heel onzeker. Dan kan je heel makkelijk de baas spelen. En is dat niet wat we als maatschappij met vrouwen doen?

‘Discreet voeden’ is het zoveelste wapen in de strijd om vrouwen klein te maken. Eerst pakken ze je op je uiterlijk. Te dik, te dun, te mooi, te lelijk, te lang te kort en nooit genoeg. Ben je eenmaal moeder dan loop je kans om daar geen fluit meer om te geven (leuke bijwerking van slaapgebrek) dus moet je ergens anders mee beheerst worden. En daar komen de ‘mommy wars’ vandaan.

Indiscreet voeden als feministisch gebaar…ik vind het wel wat.

Reactie op het artikel van Fed is best.

/ DolleMoeder / Leave a comment

Open je nietsvermoedend je Facebook app, kom je dit tegen. Een artikel over een baby die dood is gegaan door exclusief moedermelk te geven.

 

………

 

…….ok…..suuuurree….even op onderzoek.

Qua bron kom ik niet verder dan deze blogpost, van een nogal twijfelachtig instituut. Er is ook een YouTube video met een hoop plaatjes. Wat ik kan concluderen is dat er een baby is geweest, en dat die gestorven is. We gaan er nu even voor het gemak vanuit dat het verhaal uit het blog ook echt bij deze baby hoort.

Deze moeder, en de stichting met haar, waarschuwt voor de gevaren van exclusief borstvoeding geven. Dat je niet kan zien of het kind wel genoeg binnen krijgt. Eigenlijk wordt de sfeer geschapen dat als je exclusief borstvoeding geeft je baby na een paar dagen wel eens zomaar dood neer kan vallen. Zonder waarschuwing.

Want deze baby maakte genoeg plas luiers, gaf geen ander signaal dan huilen en het medisch personeel vond ook niets aan de hand.

En dat is dus waar ik argwaan krijg……

Kijk…het kan gebeuren dat borstvoeding niet goed op gang komt. Deze dame had een keizersnede gehad en dat is een behoorlijke risico factor voor melkproblemen. So far geloofwaardig.

Maar een baby die langzaam uitdroogt heeft een aantal symptomen, die, zeker door professionals, goed herkenbaar zijn.

Volgens het CJG:

• Onvoldoende melkinname;
• Inadequate groei;
• Klassieke dehydratie (onder andere verminderde turgor, ingezakte fontanel);
• Extreme lusteloosheid (lethargie);
• Geelzucht (icterus);
• Te lage lichaamstemperatuur.

Overigens komt daar nog bij dat er echt geen dikke plas luiers uit een uitgedroogd kind kunnen komen. Sterker nog, dan gaat een baby een soort urine kristallen plassen, nog een zichtbaar symptoom.

Even kort door de bocht kunnen hier dus twee dingen aan de hand zijn:

Optie 1, Dit verhaal klopt niet. Er was wel een kind, maar dit is niet hoe hij geleefd en gestorven is.

Optie 2, Na 2.5 dagen in het borstvoeding gespecialiseerde ziekenhuis te verblijven, waarbij meerdere verpleegkundigen, kinderartsen en lactatiekundigen de baby hebben gezien, waarbij een gewichtsafname van bijna 10% is vastgesteld, heeft niemand  van het medisch personeel door dat deze baby uitgedroogd is en mogen ze gewoon naar huis.

Snap je dat ik naar de eerste optie neig? Er bestaan echt wel medische missers hoor, maar dit klopt gewoon niet.

Maar goed, ik heb daar geen bewijs van, dus we gaan met optie twee.

Weet je, als ik mijn dementerende oma naar een ziekenhuis breng, alwaar ze haar maaltijden niet eet en uitgehongerd sterft…op wie ben ik dan boos? De kok of het personeel? Het probleem zit hem dan niet in de maaltijden, maar in de mensen die niet zagen dat mijn oma verhongerde.

Nu snap ik best dat een baby aan de borst wel wat anders dan een boterhamweigerende oma is, maar daarom hebben we ook geriatrische en pedriatische specialisaties.

Kortom, een verhaal met een luchtje…en het ruikt naar……..gedehydroliseerde en kunstmatig bewerkte koemelk!

En als je niet gelooft dat bedrijven tot zoiets in staat zijn? Lees dit dan maar eens.

Al met al kan ik me behoorlijk pissig maken over dit soort dingen. Want hoeveel moeders geloven dit en geven als gevolg geen borstvoeding? Daar gaan dus echt kinderen aan dood.

En natuurlijk komt er een soort excuus artikel op RTL de dag erna. Maar die gaat niet viral en de schade is al gedaan. Helaas.

 

 

Consternatie!

/ DolleMoeder / 1 Comment

vaderVoor vrijwel alle ouders de bekende afspraak. Het consultatieburo. Binnenkomen, kind uitkleden, wegen, meten en even wachten. Op de arts of de verpleegkundige. Die jou en jouw kind eens even lekker gaat beoordelen.

Vroeger was dat niet zo. Heel vroeger leefden we in stamverband. Tot de industriële revolutie was het helemaal niet nodig dat een  vreemde arts een nog veel vreemder oordeel uitsprak over je kind. Toen had je je eigen moeder dichtbij, en je tante, je oudere zus en de wijze vrouw verderop aan het pad. Je had een stam.

Die stam was heel belangrijk. Van generatie op generatie werd zo de kennis doorgegeven hoe we onze kinderen veilig en gezond houden. Jonge ouders werden zo opgevangen door de meer ervaren leden.

Tja, toen moest het leven anders. Het hoeksteen gezin werd uitgevonden. Pappa, mamma en twee blakende kinderen, anders niets. Oma mocht best op bezoek, maar niet te vaak en bemoeien werd niet op prijs gesteld.

Op het altaar van de stad, de fabrieken en het gemak hebben we onze oude kennis opgeofferd. Daar kan ik behoorlijk droevig over worden. In een paar generaties hebben we uitgeveegd wat we in duizenden jaren hebben verzameld.

Zo bleef de moeder alleen achter. Zonder kennis, ervaring of hulp. En aldus werd het consultatieburo geboren. Een prachtig idee eigenlijk. In het begin alleen toegankelijk voor de sociaal zwakkeren, maar al snel een hulp voor alle lagen van de bevolking.

In theorie zou het consultatieburo de verdwenen stam deels kunnen vervangen. Een plek waar ouders advies krijgen en elkaar kunnen ontmoeten. Waar praktische hulp te vinden valt en waar de kinderen gezien worden.

Beetje jammer dat het in de praktijk vaak heel anders gaat…

Een constante wisseling van gezichten, slechte opleiding, weerstand tegen nieuwe inzichten en het niet volgen van de eigen richtlijn maakt het geheel een nogal vervelende ervaring voor de meeste ouders. Of je goede raad krijgt hangt erg af van wie er tegenover je zit, en aangezien dat nogal….flexibel is, weet je nooit wat je kan verwachten. Het is niet ongewoon om bij twee opeenvolgende afspraken tegengesteld advies te krijgen.

En zo is het consultatieburo van prachtig idee verworden tot een in mijn ogen zelfs gevaarlijke instantie.  Ik vraag me zelfs ernstig af of het hele concept wel te redden valt.

Het probleem is dat we verliefd zijn geworden op protocollen.

De groep werd steeds groter, de leiding steeds centraler, en dus moeten er dingen vastgelegd worden. Dan ga je een protocol schrijven.  Dat zijn mooie dingen, die protocollen. Voor fabrieken, voor productie en voor de wetenschap. Maar niet voor mensen!

Protocollair gestuurde zorg gaat over de groep. Er wordt een gemiddelde genomen en dat wordt toegepast op iedereen. Gemiddeld genomen hebben we 8 uur slaap nodig, 2000 of 2500 calorieën per dag, lusten we pannekoeken, is koffie niet goed voor je en drink je 6 glazen water.  Toch durf ik te wedden dat minstens èèn van die adviezen voor jou niet werkt.

Komt er nog bij dat een deel van de protocollen van het consultatieburo nogal…..zal ik heel politiek zeggen dat ze discutabel zijn? Zo adviseren ze tegen bed sharing (en daar heb ik een mening over) en vinden ze 4 maanden oud genoeg voor bijvoeding (WHO en UNICEF denken daar toch echt anders over).

Maar gelukkig houden niet alle medewerkers zich aan de richtlijn….nee, er wordt vaak genoeg ‘advies op maat gegeven’…. (voel je het sarcasme? Ik wel namelijk). Leuke opmerkingen als “de borstvoeding bevat nu niet meer genoeg ijzer/voedingsstoffen/calorieën/magisch poeder waardoor elk kind hetzelfde groeit.” en “Het is nu tijd om je kind s’nachts te laten huilen, anders ben je niet sterk genoeg.” leveren ellende op maat. Bah!

En mag ik even, gewoon heel even, uit mijn panty springen over die groeicurve? Die ellendige, kl*te groeicurve! Dat ze dat ding toch vandaag nog uit het raam flikkeren! (Ja ziet u, ik ga soms een beetje schelden als me iets aan het hart gaat. En dit gaat me aan het hart)

Ok, uitleg. Er bestaat een gevaar aan het meten en wegen van kinderen. Aan het doen van tests überhaupt. Het gevaar is namelijk dat je een uitslag krijgt en dat je daar dan iets mee moet.

In een ideale wereld zou die kutcurve een hulpmiddel zijn, iets wat op de achtergrond aanwezig is en wat we vooral gebruiken op het moment dat het fout gaat.

In de praktijk staren artsen meer naar de lijntjes dan naar het kind zelf. Maar dan echt! Dat er daar een blije moeder met een lachend en vrolijk kind heerlijk onbezorgd binnenkomen, om totaal bezorgt weg te gaan omdat “het lijntje afbuigt”. Dat is toch onzin! Waar was er ooit een moeder die dacht dat haar kind totaal gezond was en het mis had? Dat bestaat niet!

Het grote gevaar van al die cijfers en testjes en lijntjes en metingen is dat ouders wordt geleerd dat ze niet op hun instincten kunnen vertrouwen. En dat vind ik dus heel gevaarlijk.

We moeten terug. Terug naar de stam. Terug naar verbinding. Naar een plek waar we voor elkaar zorgen en kennis van generatie op generatie overdragen. En wat mij betreft is daar best een plek voor de wijkverpleegkundige, voor een gebouw waar we komen en praten en vooral, luisteren. Maar niet zoals het nu gaat en al helemaal niet met dat groeiboekje.

 

Tepels

/ DolleMoeder / Leave a comment

_dsc0015

Recentelijk weer het verhaal gehoord van een moeder die ergens is weggestuurd omdat ze haar kind wou voeden. Nou vind ik dat voeden overal moet kunnen waar moeder en kind mogen zijn, maar deze vrouw zat snotverdulleme in een strandtent! Waar mannen topless binnen kunnen sjouwen, maar gutegutegut, er zal eens een vrouwentepel te zien zijn. Oh wacht, zelfs dat kan wel. Op het strand zelf wordt ook nu nog wel eens door vrouwen met de borsten bloot gelegen. Dus een zonnende borst zien tijdens het eten van dure patat kan wel, maar een voedende borst mag niet?

Zullen we het beestje gewoon eens bij de naam noemen? We draaien hier al heel lang omheen hè?

Dit is gewoon discriminatie. Ja, echt. Kijk, dit is wat het college van de rechten van de mens als definitie geeft:

Discriminatie is het ongelijk behandelen, achterstellen of uitsluiten van mensen op basis van (persoonlijke) kenmerken. Er kan bijvoorbeeld onderscheid worden gemaakt op afkomst, sekse, huidskleur, seksuele voorkeur, leeftijd, religie, handicap of chronische ziekte.

Nou, even analyseren: iemand wegsturen terwijl anderen mogen blijven zitten is uitsluiten. De moeder in het voorbeeld werd uitgesloten van het deelnemen aan een maaltijd. Het onderscheid werd gemaakt op sekse. Mannentepels worden gewoon getolereerd.

Discriminatie dus, en dat mag niet.

Blootlopen overigens ook niet hoor, en na wat gestoei met het Nederlands wetboek kom ik er niet goed uit of topless nu onder bloot valt. In de praktijk lijkt dat voor vrouwen wel te gelden en voor mannen niet. Probeer als volwassen vrouw maar eens in alleen een heren zwembroek een zwembad binnen te komen……

En mag ik dan nog even iets uitleggen over het mechanisme van borstvoeden? Want ik heb het idee dat dat niet altijd begrepen wordt. Ok, gaan we.

Doe je shirt uit en bekijk je tepel. De melk komt uit te bovenkant, uit dat hele korte brandslangetje zeg maar. Ga nu eens naar de spiegel en vind je mond. Doe maar open. Kijk daar gaat melk in. Oftewel: de mond van de baby gaat over de tepel heen! Savvie?

Nou heb ik een hekel aan het concept ‘discreet voeden’. Daar gaan we later wel eens op in. Maar ik wil het verschil even benadrukken:

Een mannentepel, volledig onbedekt en trots rondparaderend, is helemaal prima.

Een vrouwentepel, met een baby er omheen, is op de een of andere manier zo walgelijk dat andere mensen er tegen beschermd moeten worden!

Ik ben daar zo klaar mee! Zo gruwelijk klaar mee! Die onzinnige patriarchale onderdrukking van het vrouwenlichaam! Moet je bij mij echt niet mee aankomen. Klote tepel politie!

Het is discriminatie, en het moet nu maar eens over zijn. De Calvijnse onzin waarbij willekeurige delen van een lichaam als eng worden gezien is oud, stoffig, gedaan en heel, heel schadelijk.

Maar ja, wat doen we er aan?

Om te beginnen hoop ik dat voedende vrouwen zich niet meer laten wegsturen. Maar dat is nog niet zo makkelijk. Jaren geleden gebeurde het mij ook. In het moment ben je zo verbouwereerd….

Ook hier hebben we ons dorp nodig. Zie je ooit een vrouw die lastiggevallen wordt, sta dan op! Maak geluid! Sta haar bij!

Net als met alle pestkoppen houdt het pas op als we er samen voor gaan staan.

_dsc0021

Dodelijke melk: Instincten deel 3

/ DolleMoeder / 9 Comments

dodelijke melk

Ik ga over melk schrijven. Moedermelk en kunstvoeding. En dat is een heel, heel gechargeerd onderwerp. Erger dan bevallingen en vagina’s , de zogenaamde ‘mommywars’ vechten zich voornamelijk uit op het veld van de tiet en de fles.

Hoe de meeste vredelievende schrijvers dit aanpakken is zacht. Rustig worden mensen er aan herinnerd dat moedermelk toch ‘het beste’ is en kunstvoeding ‘ook goed’. …..Tja…daar ga ik dus een andere weg in. Als je mij een beetje kent weet je dat ik bepaald geen blad voor mijn mond neem. Jullie Dolle Moeder is een vrouw met een mening en die mag gehoord.

Maar wacht! Geef me nog heel even voordat je boze comments gaat tikken. Waar ik over ga praten is namelijk het systeem, niet het gezin. Mijn boosheid ligt bij de overheid en de hulpverlening. Niet, nooit, bij de moeder die door misinformatie en slechte begeleiding gedwongen werd een keuze te maken. Al helemaal niet bij de (geschatte) 2% vrouwen die werkelijk geen goede melkproductie kunnen hebben.

Dit gaat over feiten, over kinderlevens en over instincten. Dit is niet een poging om ouders die een keuze hebben gemaakt om hun kind in leven te houden af te vallen!

Zo. Klaar. Nu kunnen we echt beginnen.

Melk. Een baby heeft melk nodig. En dat weet die baby heel instinctief. Als de vrouw uit dat filmpje (de link in de vorige zin, ga maar even kijken. Zo terug) een fles naast haar borst had gehouden, waar denk je dat die baby heen gekropen zou zijn? Juistem! Tiet voor baby’s! Een kind kan overleven op de fles. Soms moet het wel. Een kind kan ook overleven op een eigen kamer en zonder ouders. Maar er is een groot verschil tussen overleven en opbloeien. (Jup, ik zeg het. Zwart op wit. Kunstvoeding is overleven, meer niet…… Rustig aan. Adem even. Weet je het bovenste stukje nog? Ik vindt een hoop mis met het systeem, maar niet met jou! Jij flesvoedende moeder die heeft gezorgd dat haar kind kon overleven. Nogal belangrijk, dat overleven.)

Inspiratie voor dit stuk kwam in de combinatie van twee artikelen. Ten eerste dit blog van Gonneke van Veldhuizen-Staas, lactatiekundige. Ten tweede de verklaring van het WHO dat borstvoeden 800 000 levens per jaar kan redden.

Korte uitleg: Gonneke stelt heel juist dat borstvoeding niet de betere optie is, het is de norm. Het niet geven van borstvoeding draagt een risico op ziektes net als het niet binnenkrijgen van genoeg ijzer risico’s heeft.

De stelling van het WHO: als elk kind in het eerste levensuur borstvoeding krijgt, alleen borstvoeding krijgt voor de eerste zes levensmaanden en daarna borstvoeding naast vaste voeding krijgt gedurende minimaal de eerste twee levensjaren, 800 000 kinderen gered kunnen worden per jaar.

Combineer die twee en ik ga dus het volgende beweren: Het geven van een vorm van kunstvoeding kost 800 00 kinderlevens per jaar! (Hoppa! en iedereen wordt boos. Nogmaals, het systeem, niet de moeder)

Ok. Hier komen nog wat feitjes. We gaan het even over iets heel anders hebben. Kunnen we allemaal even ademhalen voor we weer in de melk duiken.

Ongevallen. (Hmm. Dat ademhalen wordt een beetje moeilijk. Ook een zwaar onderwerp. Maar! Geen melk. Ongevallen hebben niets, helemaal niets met melk te maken.) Ik ben wat in de cijfers gedoken en ga nu uit van deze infographic. In 2013 zijn er 6.3 miljoen kinderen onder 5 jaar gestorven. 5% Daarvan aan ongevallen (injury). In cijfers zijn dat er 315 000. Dat zijn een hoop gestorven kinderen en de meeste ongevallen zijn te voorkomen. Zeer begrijpbaar dat er dus allerlei campagnes  en wetten zijn om kinderen zo veilig mogelijk te houden.

Ok…terug naar de melk…voel je al wat aankomen? Hoe kan het, hoe accepteren we het, dat er meer dan dubbel zoveel kinderen sterven aan het niet krijgen van borstvoeding dan aan ongelukken!? Waar zijn de reclamefilmpjes? De wetten? Waar is de internationale verontwaardiging?  Het is nog steeds zo, en we hebben deze gegevens al eventjes, dat borstvoeding amper beschermd is. Kolfrecht hebben we maar wordt vaak zeer slecht nageleefd. Er zijn geen wetten om borstvoedende moeders te beschermen. Lacatiekundige zorg zit niet in het basispakket van de zorgverzekering. Er zijn nog steeds veel, heel veel, zorgverleners die keihard onzin verkopen over borst en kunstvoeding.

Ongeveer 80% van moeders wil bij de geboorte van hun kind borstvoeding geven. Na zes maanden is meer dan de helft gestopt, vooral vanwege pijn, ongemak of de zorg te weinig melk te hebben. Dat zijn kwaaltjes die vrijwel geheel voorkomen of opgelost kunnen worden. Met goed advies, met steun, met een samenleving die achter je staat. Daarbij denk ik dat de 20% die meteen voor kunstvoeding kiest wellicht nog even zou nadenken als ze weten welke risico’s daaraan kleeft.

Moeders hebben recht op het geven van borstvoeding! Recht op steun, recht op tijd. Recht op goede en juiste informatie op het moment dat ze dat nodig hebben.  Het recht om niet weggezet te worden in een hoekje als je voedt, het recht om niet raar aangekeken te worden. Maar ook niet voedende partners (vader of mee-moeder) hebben rechten; tijd om hun partner te steunen, respect en aanzien als ze dat doen. Het recht om verdorie niet weggezet te worden als lastig of doetje als je voor je kind zorgt!

Pfff…..even rustig worden hoor. Dit ligt mij aan het hart….zo…het gaat weer…

Of het nu om hete thee, autostoeltjes of melk gaat, kinderen verdienen de meest veilige optie. Daarom verdienen ouders echte informatie, zodat ze echte keuzes kunnen maken. Kan je je voorstellen dat een agent zegt dat je je kindje ook gewoon op de achterbank kan zetten “als een autostoeltje niet lukt”? Onzin toch?

Ik weet dat ik harde taal praat. Ik weet dat er ouders zijn die om voor hun echte hele goede redenen voor kunstvoeding kozen. Soms moeten kinderen gewoon overleven. Maar ik droom van een wereld waar ouders echte steun krijgen om hun kinderen veilig te houden. Ik droom van een tijd dat er borstvoeding oplossingen komen voor borstvoeding problemen. Dan kan die hele kunstvoeding industrie op de schop!

….heb ik al een gezegd dat ik geen fan ben van Nutricia?